Gurrí

Þú veist nú að allir vita að við höfum ekki sofið ennþá saman, mín kæra Gurrí, en það er rétt hjá þér að það á ekki að gaspra um svona viðkvæm málefni. Kynferðisleg spenna mun alltaf liggja í loftinu á milli okkar og hana má ekki eyðileggja. Ég veit hvað þig dreymir um á nóttunni og hvers vegna þú mætir í vinnuna rjóð í vöngum.

Og hver veit nema að eina nótt undir stjörnunum láti ég drauma þína rætast í örmum mínum. Að ég hneppi silkiblússunni hægt frá hvelfdum brjóstum þínum, sem passa svo vel í lófa mína, láti geirvörturnar hvíla í þeim, strjúki þær varlega í hringi, varir mínar í hálsakoti þínu, um þig fer sæluhrollur og ég renni hendinni mjúklega niður eftir stinnum og íturvöxnum líkama þínum, yfir satínmjúkan munaðarhólinn, þangað til þú stynur lágt af unaði: "Ó, Steini!"

Hvað ertu annars að gera um helgina?

Briemsættin er stórklikkuð ætt, hækkar vexti og drepur kínverskar flugur

Briemsættin er stórklikkuð ætt. Það verður bara að segja hverja sögu eins og hún er. En sumir eru náttúrlega klikkaðri en aðrir. Þessi gæði ganga í arf en öllum gæðum er misskipt. Enginn sósíalismi í náttúrunni. Og enginn verður snillingur, nema hann sé klikkaður. Það er bara þannig. En til þess þarf maður að vera töluvert mikið öðruvísi en aðrir og það kostar of mikil átök fyrir venjulegt fólk.

Í Briemsættinni eru eingöngu lögfræðingar. Það segir nú ýmislegt. Ættfaðirinn, Gunnlagur Briem frá Brjánslæk á Barðaströnd, sem Briemsnafnið er kennt við, var lögfræðingur og lögfræðin hefur gengið mann fram af manni í ættinni. Og jafn vel fram af manni. Hún gengur því í arf og sá sem er fæddur Briem þarf ekki að stúdera lögfræði. Hann er lögfræðingur og þess vegna dómari, ef hann bara nennir því. Og Briemsættin hefur stjórnað landinu leynt og ljóst í 200 ár. Hún er sparsöm.

Af þessari ætt eru til dæmis Davíð Oddsson, seðlabankastjóri, Pétur Kr(istján) Hafstein, fyrrverandi forseti Hæstaréttar, og Ólafur Egilsson, fyrrverandi sendiherra í Rússlandi og Kína. Vinur Pútíns og hálfrar heimsbyggðarinnar. Pétur og Ólafur voru báðir í framboði í forsetakjörinu árið 1996, þegar Ólafur Ragnar Grímsson var kjörinn forseti.

Briemsættin gerði þar mistök með því að bjóða fram tvo í einu og nú er gyðingur á Bessastöðum. En það er allt í lagi. Briemsættin getur fyrirgefið ýmislegt. En að sjálfsögðu ekki allt. Það verður að setja einhver takmörk.

Gunnar Hrafn Jónsson, sonur Jónínu Leósdóttur, sem gift er Jóhönnu Sigurðardóttur, félagsmálaráðherra, segir í athugasemd hér annars staðar á síðunni:

"Ég veit nú ekkert um olíuhreinsunarstöðvar en Ólaf [Egilsson] þekki ég og hann er mikill snillingur.

Mér rennur seint úr minni að sjá sendiherrann standandi á miðju stofugólfinu í djúpum samræðum við kínverska ráðamenn á meðan hann sveiflaði rafmögnuðum flugnaspaða og grandaði hverri moskítóflugunni á fætur annarri. Það kemur smá blossi og hvellur í hvert skipti sem maður hittir flugu og sökum langra útlima Ólafs var þetta mjög skemmtilegt sjónarspil - en nauðsynlegt að sumarlagi í Pekíng :)"

Hamingjan kostar túkall, segir Mogginn

Kaupmáttur allra stétta hérlendis, verkamanna, iðnaðarmanna, sem og annarra, hefur aukist undanfarin ár, samkvæmt ASÍ. Hér hafa unnið allt að 20 þúsund útlendingar undanfarin ár og þeir eru hér flestir enn, einnig á Suðurnesjunum og Húsavíkursvæðinu. Þar eru nokkur hundruð útlendingar við störf. Það sem þarf að gera núna er að slá á þensluna og minnka verðbólguna, en ekki að halda henni í methæðum í allri Evrópu með meiri stóriðjuframkvæmdum. Og Samtök atvinnulífsins spáðu nýlega að flytja þyrfti inn allt að 1.500 útlendinga á ári til að vinna hér.

Það skiptir að sjálfsögðu mjög miklu máli í hvað peningarnir fara þegar kaupmáttur eykst og hér hafa þeir að stórum hluta farið í utanlandsferðir og stærri jeppa. Íslendingar eiga orðið heimsmet í bílaeign, um 700 bíla á hverja 1.000 íbúa, og hafa tekið stór eyðslulán út á hækkandi verðmat á íbúðum, sem getur fallið niður um allt að 30% á næstunni, eins og Seðlabankinn hefur verið að benda á.

Mörg þúsund manns, jafnvel tvítugt fólk, er hér með milljón króna yfirdrátt á yfir 20% vöxtum vegna eyðslu, en ekki fjárfestinga. Hvorutveggja er hins vegar arfavitlaust. Mjög margt ungt fólk hér byrjar ekki á að leggja fyrir, heldur tekur lán, til dæmis til bílakaupa, og síðan vindur vitleysan endalaust upp á sig.

Það hjálpar engum að halda áfram sama sukkinu og hér hefur verið undanfarið, hvað þá einhverjum stóriðjuframkvæmdum, hvar sem er á landinu. Hér eru nú gríðarlega háir innlánsvextir í bönkunum, ekki bara útlánsvextir, og nú á fólk að leggja hér fyrir, ef það getur. EN EKKI AÐ HALDA ÁFRAM SAMA FYLLERÍINU OG VERIÐ HEFUR. OG LENDA SVO Á VOGI.

Þegar ég var krakki tók það mig mánuð að klára einn konfektkassa og ég geymdi alltaf besta molann þar til síðast. Gjör slíkt hið sama. Þar að auki lagði ég árlega inn stórfé í Sparisjóð Svarfdæla á Dalvík, hef aldrei tekið krónu þar út, og nú er Sparisjóðurinn að byggja menningarmiðstöð á Dalvík fyrir þennan pening.

"Á tímabilinu frá 1973 til 2006 hefur ánægja fólks [í Bretlandi] haldist svo að segja óbreytt, og mælst að meðaltali 86%. Hagstofan breska segir að þessi stöðnun sé í samræmi við svonefnda „Easterlin-þverstæðu,“ kennda við hagfræðinginn Richard Easterlin, sem komst að þeirri niðurstöðu árið 1974 að þvert á það sem vænta mætti ykist almenn hamingja ekki með aukinni velmegun eftir að grunnþörfum væri fullnægt." (Sjá mbl.is) 

Appelsínukjúklingur fátæka mannsins

* 1 kjúklingur, skorinn í sneiðar
* 2 matskeiðar maísolía
* 1 meðalstór laukur, afhýddur og saxaður
* 2 hvítlaukslauf, afhýdd og söxuð
* 2 heilir negulnaglar
* 1 sirka 5 cm langur kanilstöngull
* 5 svört piparkorn
* 3 blóðbergssprotar
* 2 lárviðarlauf
* safi úr 2 appelsínum
* salt til bragðbætis

Snöggsteiktu kjúklinginn í maísolíu á stórri steikarpönnu þar til hann orðinn sterkgulur. Malaðu kryddið í ferskan appelsínusafann, saltaðu til bragðbætis og bættu við hálfum bolla af vatni. Helltu blöndunni á kjúklinginn á pönnunni, settu lok yfir og eldaðu á meðalhita í 35-40 mínútur þar til kjúklingurinn er gegneldaður.

Berðu fram með hvítum hrísgrjónum. Fyrir fjóra Dalvíkinga eða ígildi þeirra.

THE BOY

The six year old boy stepped out of the mail truck on the crossroads and put down the small old suitcase containing all the things that he had in this world: two shirts, two sweaters, two trousers, two underpants, two pairs of socks and a toothbrush. His mother had put these things into the suitcase in Reykjavik. When she kissed him goodbye next to the big truck that transported goods to the northern part of the country she said she would pay him a visit soon in the countryside. But the boy didn’t believe her.

Of all the things she promised to do for him, she never did a single one. All she did was take him with her to visit the women she knew in Reykjavik and let him play on the floor in the living room while she smoked with the women in the kitchen and told them bad things about his father, who was a worker by the harbor. And when he came home from work in the evening she usually stood by the living room window with chewing gum in her mouth, dreaming about a better life.

The boy went to the grocery store on the corner almost every day to buy food for his small family. His mother gave him a piece of paper with a list of the food he should buy. But it was always the same list and therefore he always got the same food, except when he didn't get any food at all because his parents hadn't paid for the food from the previous month. The boy was never given any money to pay for the food and as he couldn't read and write - he just made a cross by the names of his parent in a book on the counter. Then he put the food in a bag made of green nylon net and headed home.

His mother had lost him downtown twice. In the first case she finally found him at a police station listening to a policeman telling him a nice story. In the second case he was a little bit older, so he snuck into an open bus without paying the fare and took it home.

            "Please give this mail to the people at Slope and to the people at Hill," said the truck driver to the boy. "I won't go any farther and if you were not here I would just put it all into these mailboxes here. Hill is the next farm and when you see it you will also see Slope. I believe Slope is where you are going to stay this summer?"

When the truck had disappeared in a big cloud of smoke down the narrow gravel road the boy picked up his small brown suitcase and the mail, two letters and two newspapers. As the boy couldn't read he didn't know who should receive what, but for him it seemed to be a reasonable conclusion that he should hand over one letter and one newspaper to the people at Hill and do the same when he came to Slope.

The boy hoped that these strangers, living at these two farms, would not be angry with him for giving them these two letters. His father didn't like to receive any letters and once he asked the postman what happened to those who lived in some country with a strange name and brought bad news to people. He answered the question himself: "They kill the postman on the spot!" That night two very big policemen came to their home, but they went away laughing because his father knew them from his political party.

For three months, the boy threw all their mail away, but then some man wearing a uniform came and said that if they wouldn't pay for the electricity right away, they wouldn't have any the day after. "Well, we haven't got any bills from you lately," his father answered. "That is no excuse," the man replied, and went away with his giant nose in the air.

Two girls, a brunette and a blonde, were sitting in front of Hill when the boy arrived there, his entire property in one hand and the mail in the other one. "We knew that you were coming and we have been waiting for you to play with us," the brunette said.

"How did you know that I was coming?" the boy asked.

"We know everything," the blonde answered, and the girls giggled.

            "Well, I don't want to play with you," the boy said, although he wanted very much to play with them. "My father says that those who claim they know everything are really very stupid and it rains into their noses because they put them in the air all the time!" The girls laughed and it made the boy smile for the first time since he left Reykjavik.

The boy handed one letter and one newspaper to the girls. "This letter is not for our family," said the blonde. "Don't you know how to read and write?" she asked. The boy didn't reply. These girls really seemed to know everything.

"We are eight years old and we learned to read and write two years ago," said the brunette.

            "How come you both are eight years old? I thought you were sisters," said the boy. The girls looked at each other and then shouted together: "He has never heard of twins!" as they burst into laughter.

            The boy was angry. "My father calls stupid people like you besserwissers, or something like that! Of course I have seen twins! I saw twins on the TV with my father. They were in Bonanza and looked exactly the same!"

The girls giggled. "Well, people don't have to look alike, although they are twins," said the blonde. "But, what is Bonanza?” she asked.

The boy had never heard such a strange question before. "And you say that you know everything! Bonanza is a cowboy show and I watch it on TV every Sunday with my father!"

            "Well, we don't have any TV here. And we don't have any electricity," said the brunette.

This is not happening to me, the boy thought in despair. "Then you don't have any electricity bills here. My father would like that, but he would definitely not like that he couldn't see Bonanza and neither do I," said the boy after some serious thinking.

            "We have many interesting things here in the valley which you don't have in Reykjavik, for example elves, trolls and dwarfs," said the blonde.

"All the guys in Bonanza have shining guns and beautiful horses," said the boy with a dreamy face.

"Well, we have guns and horses here too," claimed the blonde. "And many cows! I am quite sure that you will become a cowboy at Slope," added the brunette. The girls giggled.  

            "Really?!" the boy said happily.

            "In a big cave in Chair Mountain on the other side of the river lives a very evil giant and he eats all the sheep which come close to his cave," said the brunette and pointed. "And where you can see the bend in the road between Hill and Slope a family of elves lives. Our father says that progress demands straight roads and therefore some stupid men came and wanted to blow up the elfstone with dynamite. But, of course they couldn't," added the blonde.

            "Well, I think it would be best for you to go to Slope now, before it gets dark and the ghosts will scare you on they way," said the brunette. The boy walked towards Slope and the girls waved to him. "Come back tomorrow and play with us!" The boy agreed.

            He was a little bit scared when he passed the elfstone, but he didn't see anyone there. When he arrived at Slope he was asked by a very big woman why it took him so long to walk from the crossroads. "I was talking to the girls at Hill," the boy answered. "Can I play with them tomorrow and become a cowboy here at Slope?" A very small and thin man was standing beside the big woman, and she looked at him in a strange way when she answered that, yes, the boy surely could become a cowboy there, but he couldn't play with the twins. They had drowned when playing by the river two years earlier.

Amma og afi

Þeir sem lenda á Austurlandi eru Austlendingar. Amma var Austlendingur. Bjó austur á Héraði. Þangað hafði enginn lengi komið, nema fuglinn fljúgandi, þangað til þeir fóru að byggja álver, og þegar það var komið á risastóran kopp voru allir aftur hamingjusamir fyrir austan. En amma missti af því. Þess vegna var hún aldrei hamingjusöm.

Síðasta árið sem hún libbði, eins og Svarfdælingar segja, var hún með krabbamein. Ég flutti því til hennar, því hún bjó ein. Afi löngu farinn yfir móðuna miklu á gömlum árabát frá Vopnafirði, þar sem þau hjónakornin bjuggu um tíma. En enda þótt amma væri rúmliggjandi voru stelpurnar svo hræddar við hana að þær komu allar inn um svefnherbergisgluggann hjá mér, og fóru sömu leið út.

Afi var með afbrigðum sparsamur og þegar amma skrúfaði frá hitanum á ofnunum heima hjá þeim á Bergþórugötunni, skrúfaði afi jafnóðum fyrir hitann. "Þetta er eins og í Helvíti!" sagði afi eitt sinn þegar amma hafði skrúfað frá hitanum. "Hefur þú nú verið þar?!" sagði amma þá.

Þau voru bæði kennarar og amma kenndi í Austurbæjarskólanum. Afi var hins vegar á eilífu flandri um landið og sagði sögur. Og eitt sinn fór hann alla leið til Ameríku. Ég fann nýlega bréf frá honum til ömmu, þar sem hann er að lýsa einhverjum skýjakljúfum á Manhattan.

En hann kom til baka og var skapstór maður. Hafði gaman af að tefla og allir sem hafa gaman af að tefla eru nú ekki alveg í lagi, eins og dæmin sanna. Nægir þar að nefna Friðrik Ólafsson. Eitt sinn var afi að tefla við Óla föðurbróður og tapar fyrir honum. Afi brást hinn versti við, tekur taflborðið og skellir því ofan í kollinn á Óla, þannig að það var eins og prestakragi utan um hálsinn á honum.

Pabbi var því alinn upp hjá afabróður mínum, Framsóknarprestinum og ráðherranum uppi á Skaga. Og eitthvað held ég að þetta "uppeldi" hafi lagst illa í þá bræður, pabba og Óla, því þeir kvæntust báðir útlendum konum, Óli rússneskri stelpu með tréfót og pabbi dóttur hollenska landstjórans á Súmötru. Dóttir þeirra, og hálfsystir mín, býr á Ísafirði og ég er nú dáldið hreykinn af því. Það eru nú ekki margir sem eiga hálfsystur á Ísafirði.

En þegar Óli sagði ömmu frá hinni rússnesku Kötu sinni með tréfótinn, sagði amma: "Þarftu nú að flytja inn timbur frá Rússlandi?!"

Amma var óhamingusöm, hún var frá Austurlandi, og flutti þaðan áður en álverið kom með alla sína innfluttu hamingju. Og allar kærusturnar mínar voru skíthræddar við hana. En ég veit ekki af hverju. Sumt bara skilur maður ekki.

Soundspell er best, segja Tom Waits, Jerry Lee Lewis, Frank Black og Robert Smith

Íslenska hljómsveitin Soundspell vann nýlega fyrstu verðlaun í flokki unglinga í einni stærstu lagasmíðakeppni heims, International Songwriting Competition (ISC) í Bandaríkjunum, og meðal dómara voru Tom Waits, Jerry Lee Lewis, Frank Black (The Pixies) og Robert Smith (The Cure).

245.is:

"Stór hluti unglinganna, sem voru í úrslitum, eru undrabörn sem eru í fullu starfi sem tónlistarmenn. Sum þeirra hættu í skóla 11 ára og í kringum mörg þeirra eru rekin milljóna fyrirtæki.

Sá sem er trúlega allra frægastur er Matt Savage með lagið sitt Colors. Svo er það raffiðluséníið, Antonio Pontarelli. Hann var einu sinni kosinn America’s Most Talented Kid og hefur spilað með Jethro Tull, San Diego sinfóniunni og Ray Charles. Og saxófónleikarinn Grace Kelly var að spila á rauða dreglinum á Grammy hátíðinni síðast þegar til hennar fréttist.

Strákarnir í Soundspell hafa æft á elliheimili, í líkamsræktarstöð og bílskúr. Þeir eru allir í námi [nú 17, 18 og 19 ára]. Alexander Briem söngvari, er á leiklistarbraut í Kvikmyndaskóla Íslands, Áskell [Harðarson Áskelssonar organista] bassaleikari, stundar nám í MH og FíH, Siggi [Sigurður Ásgeir Árnason] píanóleikari, er í Kvennaskólanum í Reykjavík, Jón Gunnar [Ólafsson] gítarleikari, er í Verslunarskóla Íslands og Benni [Bernharð Þórsson Pálssonar, bróður Lísu Páls sem var söngkona Kamarorghestanna] trommuleikari, er í Fjöltækniskólanum.

Verðlaunin eru meðal annars fimm vikna skólavist í sumar í Berklee tónlistarskólanum í Boston. (Tilviljun? Ég held ekki.)

http://www.245.is/displayer.asp?page=44&Article_ID=2099&NWS=NWS&ap=NewsDetail.asp&p=ASP\~Pg44.asp

Hér er hægt að lesa meira um keppnina, dómnefndina og verðlaunahafana í hinum ýmsu flokkum í keppninni:
http://www.songwritingcompetition.com/winners.htm

Og slóðin á heimasíðu Soundspell er:
http://www.myspace.com/spellthesound

Limra um leyfileg Mannanafnanefndarnöfn

Hún heitir Venus Þrá Hanna,
og hana ætti barasta að banna,
hún er of sexí,
ég henni vil rex'í,
og öll hennar innstu lög kanna.

Það er nú auðvelt að breyta lögunum um mannanöfn frá árinu 1996 þannig að þar komi einungis fram að eiginnafn megi "ekki vera þannig að það geti orðið nafnbera til ama", eins og fram kemur í 5. grein laganna, og leggja niður þessa nefnd, sem er sjálfsagt einsdæmi í heiminum. Alla vega væri gaman að fá upplýsingar um annað.

Dæmi um úrskurði Mannanafnanefndar frá febrúar í fyrra:

"Beiðni um eiginnafnið Hvannar (kk.) er samþykkt og skal nafnið fært á mannanafnaskrá."

"Beiðni um eiginnafnið Hedí (kvk.) er samþykkt og skal nafnið fært á mannanafnaskrá ásamt eignarfallsmynd þess, Hedíar."

"Eiginnafnið Anya (kvk.) brýtur í bág við íslenskt málkerfi og getur ekki talist ritað í samræmi við almennar ritreglur íslensks máls. Kvenmannsnafnið Anja er algengt í slavneskum málum, t.d. rússnesku, og mun hafa borist þaðan í önnur mál. Við umritun rússneskra nafna í latínustafróf er stuðst við reglur sem taka mið af framburði í hverju máli fyrir sig.

Í enskri umritun rússneskra nafna er j-hljóðið umritað með 'y' en í öðrum málum, líkt og íslensku, er yfirleitt ritað 'j'. Með hliðsjón af uppruna nafnsins væri því eðlilegt að rita 'Anja' á íslensku. Samkvæmt upplýsing-um frá Þjóðskrá eru tvær stúlkur skráðar með eiginnafnið Anya (fyrra nafn) og eru þær fæddar árin 2002 og 2006.

Báðar hafa öðlast íslenskan ríkisborgararétt án umsóknar og eiga eða hafa átt lögheimili á Íslandi. Því er ekki hefð fyrir þessum rithætti, sbr. ofangreindar vinnulagsreglur. Eiginnafnið Anya uppfyllir þar af leiðandi ekki öll ákvæði 5. gr. laga nr. 45/1996 um mannanöfn og því er ekki mögulegt að fallast á það."

Eftirfarandi nöfn eru hins vegar leyfileg hér, samkvæmt nefndinni:

Saxi Melrakki Snæringsson, Jeremías Engill Myrkvason, Aríel Þiðrandi Stormsson, Ljúfur Knörr Gjúkason og Þyrnir Fenrisson.

Olíumengun við Vestfirði getur lagt allt í rúst á einni nóttu

Það sem mælir helst gegn olíuhreinsunarstöð á Vestfjörðum er hætta á olíumengun við Vestfirði, en fyrir utan þá eru uppeldisstöðvar helstu nytjastofna á Íslandsmiðum. Hrygningarstöðvar þorsks eru aðallega við Suðurlandið og Suðvesturlandið, og þaðan berast afkvæmin með hafstraumum á Vestfjarðamið. Hafstraumarnir fara einnig norður fyrir landið, og þar með olía af Vestfjarðamiðum, ef ekki væri hægt að koma í veg fyrir að hún færi í sjóinn, til dæmis af tankskipum.

Hvort olíuhreinsunarstöð verður reist á Vestfjörðum, eða ekki, kemur því ekki einungis Vestfirðingum við, heldur landsmönnum öllum, því olíumengun við Vestfirði getur lagt stærstu nytjastofna okkar í rúst á einni nóttu. Og hingað til höfum við lifað af sjávarútvegi, bæði á Vestfjörðum og annars staðar á landinu.

Og þar sem ég sérhæfði mig í sjávarútvegsmálum á Morgunblaðinu, veiðum, vinnslu og markaðsmálum, og skrifaði um þau í mörg ár, ætti ég nú að vita eitthvað um þessi mál. Þar að auki hef ég unnið í rækjuverksmiðju í Hnífsdal, verið háseti á akureyrskum togara á Halamiðum, unnið í frystihúsi í Grindavík og hér í Reykjavík, saltfiskvinnslu á Akureyri, og róið á neta- og línubátum frá Grindavík.

Það skiptir minnstu máli hvað fyrirtækið heitir sem kæmi slíkri olíustöð á koppinn hér. Rússnesk fyrirtæki eru nú ekki meiri glæpafyrirtæki en til dæmis bandarísk og íslensk fyrirtæki, svona almennt séð að minnsta kosti. Er ekki verið að dæma íslensk olíufyrirtæki fyrir verðsamráð þessa dagana og sagði ekki fyrrverandi borgarstjóri hér af sér vegna þess máls? Og voru ekki einhverjir fundir í Öskjuhlíðinni vegna grænmetis? En minni mitt er lélegt.

Til varnar Óla frænda

Ólafur frændi minn Egilsson er nýkominn á eftirlaun í utanríkisþjónustunni, 72ja ára gamall í ár, og vill bara halda áfram að vinna. Hann hefur nú aldrei verið glæpon og vantar ekki aurinn. Telur olíustöð á Vestfjörðum vera Vestfirðingum fyrir bestu og það verður bara að leggja kalt mat á þá hugmynd, hvort hún er góð eða slæm fyrir landið allt, ekki bara Vestfirði.

Margir sjá einungis nytsemisfegurð náttúrunnar og þannig hefur Gunnar á Hlíðarenda trúlega verið að vísa til hennar og lagt græn tún á vogarskálarnar, en ekki urð og grjót, upp í mót, þegar hann sagði si svona: "Helvíti er Hlíðin smart. Ég fer ekki rassgat!" Ætli það hafi ekki verið Jónas Hallgrímsson náttúrufræðingur, og aðrir rómantíkerar, sem fundu upp rómantíska fegurð íslenska grjótsins.

Rómantísk fegurð Vestfjarða væri ekki til ef enginn maður hefði séð þá og fegurð af öllu tagi er einungis til í kollinum á okkur sjálfum. Þannig er fegurð Vestfjarða út um allan heim og ferðast með viðkomandi manni. Einhver Jónína Jónsdóttir gæti til að mynda haldið því fram að Akureyri sé fallegri en Hnífsdalur, en enda þótt ég hafi búið á þessum stöðum, er mér þessi skoðun hennar einskis virði. Jónína þessi hefur engan sérstakan rétt til að búa á einhverjum stað, bara af því að henni finnst staðurinn fallegur frá rómantískum sjónarhóli séð.

Og ég efast um að Gunnar á Hlíðarenda hafi séð annað en nytsemisfegurð í Hallgerði sinni langbrók. Hún og Bergþóra, kona Njáls á Bergþórshvoli, voru stórglæpamenn á nútíma mælikvarða, drápu menn fyrir hvor annarri, en samkvæmt Njálu var Bergþóra "drengur góður". Og hversu oft hefur ekki sést par hér á götum höfuðborgarinnar, sem ætla má að bestu manna yfirsýn að sé svona dæmigert nytsemispar, karlinn lítill og ljótur en konan ægifögur, samkvæmt vestfirskri mælistiku.

Og eins og Gunnar á Hlíðarenda sá nytsemisfegurðina í grænum túnum Hlíðarinnar sér Óli frændi sömu fegurð í ljósum olíustöðvar á Vestfjörðum. Aftur á móti kvæntist Óli mikilli fegurðardís, Rögnu Sverrisdóttur frá Akureyri, af Reykjahlíðarættinni, þannig að hann sér nú ekki bara nytsemisfegurðina í fólki og fyrirtækjum. Og enda þótt Óli frændi sé lögfræðingur, eins og flestir Brímarar, eru til þeir lögfræðingar sem greitt hafa lokka við Galtará.

Ég skal greiða
þér lokka
við Galtará,
gefa þér
anímónur,
allt sólskinið
í Súdan,
tunglskinið
á Ægissíðu
og hjarta mitt
á silfurfati,
ef þú fellur fram
og tilbiður mig.